dagboekfragment Gentse Feesten 2024
Met zijn opvallende hoed en zachte blik op het gelaat trekt hij onze aandacht. Terwijl hij zijn gitaar stemt, zien we hem af en toe liefdevol kijken naar de dames in zijn leven: zijn vrouw en dochter. Onze nieuwsgierigheid wordt ook geprikkeld door de marionetten die ongeduldig maar stokstijf zitten te wachten tot ze mogen schitteren.
‘Mama, de voorstelling begint pas om 17u15. Dat staat daar op het bord vermeld. Dat is nog ácht minuten wachten!’ klaagt mijn zoon.
‘Ja, maar we staan wel vooraan, dus we gaan alles goed kunnen zien,’ antwoord ik.
‘Mmm, gaan we echt zó lang wachten?’
‘Zó lang is het nu ook weer niet,’ glimlach ik.
Eén van de organisatoren begint de kleinste kinderen uit te nodigen om vooraan te komen zitten.
Niet veel later vertelt hij ons dat de dochter van het trio “Wanda’s Wagon” pas 14 jaar is.
Al snel worden we omver geblazen door haar klok van een stem en schitterende saxofoonspel. Waar ze het talent vandaan heeft, wordt duidelijk wanneer ook haar mama begint te zingen en vol passie haar saxofoon bespeelt. De man met de hoed vormt met zijn gitaar een stevige rots in de branding.
De marionetten vertellen ons elk hun eigen verhaal. Niet alleen de kinderen vooraan, maar ook wij worden betoverd door het magische schouwspel.
Wanneer de clown op het toneel verschijnt en het trio ons, aan de hand van een zelf geschreven nummer, een inkijkje geeft in zijn strubbelingen, krijg ik een krop in mijn keel.
Hoe vaak lach ik, als chronisch pijnpatiënt, mijn helse pijn weg? Hoe vaak verbergen mensen in het algemeen hun wanhoop achter een masker? Maar kan humor soms niet net een manier zijn om leed te verzachten? Hebben we de grappenmakers niet nodig om onszelf en het leven wat minder au sérieux te nemen?
Dit nummer gaat over een man die zichzelf zo hard vereenzelvigd heeft met zijn alter ego dat hij niet meer weet wie hij is.
Op het einde van het nummer hervindt de clown zichzelf en toont hij ons zijn ware gelaat. Ontroering stroomt door het publiek.
Over elk detail van deze voorstelling is nagedacht en dat loont. De ‘oh’s’ en ‘ah’s’ blijven dan ook niet uit. Na het bisnummer is ons hart vervuld van hoop, zijn we onze zorgen even vergeten en is bij mij de pijn minder opvallend aanwezig.
‘Wat vond je ervan?’ vraag ik aan mijn zoon.
‘Ik vond het heel mooi,’ antwoordt hij. ‘Het was het wachten meer dan waard.’
Huiswaarts kerend door de mensenmassa zie ik iemand voorbij lopen met een kartonnen bord waarop staat: “changing the world = possible”.
En ik denk: ‘Ja, misschien is er hoop.’
Comentários